Poniższy post jest moją odpowiedzią na brednie Kagana zawarte w wątku Estończyka – Kagana „Ludzie! Mozecie robic co chcecie www2.gazeta.pl/forum/794674
Także w Kanadzie nie milkną echa wokół nowelizacji ustawy o IPN. Przed jej konsekwencjami tutejsza prasa ostrzegała już w 2016 roku. Dziś widzimy, że proroczo. Można pomyśleć, że przyjazd wysokiej rangą delegacji IPN akurat w tych dniach to dobry prognostyk i szansa na konstruktywny dialog w sprawie ostatnich kontrowersji. Ucieszyłam się, że Instytut podejmuje wysiłki, by gasić ten niekontrolowany pożar. Ale przedwcześnie. Chodzi bowiem nie o ramy dyskusji o Holocauście i nowej legislacji, lecz o budowę kolejnego pomnika. W połowie lutego (a więc w czasie najbardziej zaognionego sporo wokół ustawy) do Kanady wybrali się przedstawiciele Instytutu Pamięci Narodowej. W Toronto delegacja spotkała się z przedstawicielami Polonii w siedzibie Polskiego Związku Narodowego. To tu w pierwszych słowach wiceprezes Instytutu Pamięci Narodowej Jan Baster przyznał, że ich pobyt nie ma zwiazku z rozgłosem wokół ustawy: „Nasze przybycie nałożyło się na pewną aferę związaną z Instytutem, choć przebiegającą bez udziału Instytutu”. IPN przyjeżdża do Kanady – po co? Celem delegacji były bowiem rozmowy o możliwości współfinansowania pomnika ofiar komunizmu w stołecznej Ottawie. Ma on powstać staraniem wietnamskich i koreańskich społeczności. Szerzej o tej inicjatywie przeczytają Państwo tutaj. Ale nie można było marzyć o lepszych okolicznościach. Polskim kryzysem wywołanym nowelą ustawy o IPN zajmuje się też tutejsza prasa, i to nie tyle w sekcji „Doniesienia z zagranicy”, ile raczej w „Komentarzach”. Dlaczego wiceprezes IPN nie spotkał się z kanadyjskimi liderami opinii, publicystami i naukowcami, by przedyskutować kontrwersje wokół nowej legislacji? Dlaczego zmarnował okazję, choć był na miejscu w najlepszym możliwym czasie? Baster przynaje: – Po pierwsze dlatego, że po co innego przyjechaliśmy. Po drugie dlatego, że nie ma tu specjalnie co komentować, a w każdym razie nie my powinniśmy to robić. Zresztą od innych kontrowersji wokół noweli wiceszef IPN także się dystansuje: – Mam głębokie przekonanie, że całe nieporozumienie jeżeli nie wynika z czyjejś złej woli, to wynika z tego, że nie wszyscy czytają przepisy prawne starannie i ze zrozumieniem. Myślę, że wielu nieporozumień można by uniknąć, gdyby wyciągać właściwe wnioski z precyzyjnych zapisów. [Ta ustawa] nie atakuje nikogo, nie stwarza niebezpieczeństwa dla wolności słowa. Jest naturalną próbą obrony dobrego imienia Polski wobec występujących wielokrotnych przypadków tego imienia szargania. Chwilę potem, na szerszym spotkaniu z Polonią, wiceszef IPN wyjaśni: – Nie o wolność słowa chodzi, lecz o wolność lżenia narodu i państwa polskiego. Prawdziwi naukowcy mogą prowadzić swoje badania w sposób nieskrępowany, dowolny. Artyści, nad czym boleję, mogą wyrażać swoją wrażliwość, swoje ekspresje w sposób też dowolny. Nie widzę tutaj żadnego momentu, w którym ktoś, kto myśli poważnie o ojczyźnie i o narodzie własnym, mógłby mieć coś przeciwko temu. Spotykamy się jeszcze przed wejściem zmian w życie, ale prezes już sugeruje, że nie będzie to narzędzie efektywnie wykorzystywane: – Dla mnie najważniejsze jest to, że ta ustawa jest. Pewnie nawet najważniejsze nie jest to, ilu będzie skazanych z tego powodu. Ale sama wola państwa, żeby w sposób stanowczy powiedzieć „nie” i zagrozić karą, jest tutaj najistotniejsza. Jak wyjaśniają przedstawiciele Instytutu, wcześniej zabrakło woli politycznej, ale od dwóch lat IPN – choć formalnie niezależny od bieżącej polityki – tę wolę dostrzega. – W tej chwili ekipa rządząca uznała, że należy zaopatrzyć państwo polskie w narzędzie prawne, które będzie można skutecznie wykorzystywać – tłumaczył Adam Siwek, szef Biura Upamiętnienia Walk i Męczeństwa, dodając, że podobne ustawy funkcjonują choćby w Izraelu czy na Ukrainie. Czy zmieni się zaangażowanie prokuratorów IPN w związku z listem wicemarszałka Senatu Stanisława Karczewskiego z początku lutego? W tym niebywałym piśmie marszałek wyjaśnia racje przemawiające za ustawą, ale też podnosi kuriozalny apel do Polaków żyjących poza granicami kraju. Apeluje „o dokumentowanie i reagowanie na przejawy antypolonizmu, krzywdzące nas sformułowania i opinie. Proszę o powiadamianie naszych ambasad, konsulatów i konsulów honorowych o pomówieniach naruszających dobre imię Polski”. Agnieszka Jędrzak, kierownik Samodzielnej Sekcji Kontaktów Międzynarodowych w IPN, przypomina, że jeszcze w 2017 roku została podpisana umowa o współpracy między MSZ a IPN, ułatawiająca taką wymianę informacji. – Już przed wejściem w życie tej ustawy współpracowaliśmy w ramach pojawiającej się w przestrzeni publicznej, zagranicznej dyfamacji, zniesławień, fałszywych kodów historycznych. Placówki dyplomatyczne nas o takich sygnałach informowały, przesyłały nam treści artykułów, odpowiednie piony merytoryczne reagowały. Polonia pyta o ustawę o IPN Pytań i spraw, którymi Polonia chce zainteresować IPN, jest mnóstwo: od sposobów dbania o miejsca pamięci, cmentarze i pomniki, głód materiałów edukacyjnych, a także kontrowersje wokół filmu dokumentalnego „Warszawa: sztuka w walce w ultranacjonalizmem”, jaki niedługo po warszawskim Marszu Niepodległości wyemitowała publiczna telewizja CBC. Dokument przedstawia punkt widzenia młodych artystów (w tym Marii Peszek) stojących w opozycji do obecnej narracji politycznej. Jego emisja spotkała się z ostrym stanowiskiem Kongresu Polonii Kanadyjskiej. Prezes tej największej organizacji polonijnej w Kanadzie Władysław Lizoń przekonywał, że to „szkalownie polskiego imienia”: – To jest paszkwil przeciwko Polsce. Jedna z kobiet chce opowiedzieć o trudnościach, jakie napotkała podczas realizacji dokumentu o Polsce („tylko prezydent Kaczyński i minister Fotyga nie sabotowali mojej drogi do filmu”), ale prowadzący sugeruje, że to nie miejsce i czas. W odpowiedzi słyszy z tylnych rzędów, że jest komunistą, szpiegiem i Żydem. Reżyserka dostaje mikrofon. Wraca też temat agentury w społecznościach polonijnych. To temat z rzadka dostrzegany z perspektywy Warszawy, ale dla emigracji to często wciąż niezabliźniona rana, żywa krzywda. Podziały są równie głębokie co w ojczyźnie: po jednej stronie złamane kariery, przekreślone życiorysy i poczucie straty. Po drugiej infamia, ostracyzm, oskarżenia o zdradę (nie zawsze słuszne). Listę Wildsteina czyta się tu wciąż na nowo. Ktoś pyta o Jedwabne – kiedy wreszcie ekshumacja? Ktoś inny przypomina, że minister Gliński przeznaczył 100 mln na Cmentarz Żydowski w Warszawie: – Kto to widział, żeby Polska Żydom cmentarze utrzymywałała? Powraca też temat nowelizacji ustawy o IPN. Na wątpliwości co do efektywności nowego prawa goście odpowiadają: grunt, że taka ustawa w ogóle jest. Głos zabiera mężczyzna w błękitnej koszuli. Opowiada o dziadku wywiezionym do obozu i o dzisiejszej atmosferze wokół wojennej historii Polski. Przekonuje, że ofensywa wokół ustawy o IPN jest chybiona, bo „trzeba dbać o ekonomię, o młodzież”. – Pomniki mijają się z celem, bo nic nie dają nowemu pokoleniu. Człowiek, który mówi, że dziś nie czas na pomniki, ale na edukację, jako jedyny spośród zabierających dziś głos nie dostaje braw od zgromadzonych tu Polaków. Odpowiada Adam Siwek z IPN, przekonując, że pomniki są jednym z narzędzi walki o prawdę historyczną. – Takie twierdzenie, z jakim mieliśmy do czynienia w czasie rządów poprzedniej ekipy – nie myślmy o historii, patrzmy w przyszłość, historia jest bez znaczenia, wszyscy mają być nowocześni, otwarci i zhomogenizować się w taką bezwładną masę bez narodowości i tradycji – to jest fikcja. Każdy naród, każde państwo, jeżeli poważnie siebie trakuje, swoją podmiotowść, swoją niepodległość, to bardzo twardo broni tradycji i swojej wizji historii, i my też to powinniśmy robić. Ale dyskusja o nowelizacji ustawy o IPN toczy się też poza środowiskami polonijnymi i przybiera inne perspektywy niż te prezentowane za drzwiami Polskiego Związku Narodowego. Losy ustawy o IPN oczami kanadyjskich mediów Główne kanadyjskie media z uwagą śledzą losy nowelizacji ustawy o IPN. W przeszłości także kanadyjskim mediom zdarzało się operować terminem „polskie obozy śmierci”. Był to raczej skrót myślowy, odnoszący się do lokalizacji (podobnie jak w zestawieniach „getto warszawskie” czy „getto łódzkie”). Zawsze takie sytuacje spotykały się z gorącym protestem mieszkających tu Polaków, z Kongresem Polonii Kanadyjskiej na czele. Listy do czołowych mediów stosowała też polska ambasada w Ottawie. Regularne podkreślanie, że obozy te były tylko zlokalizowane w Polsce, ale budowane i zarządzane przez niemieckich nazistów, przyniosły spodziewany skutek. Do obowiązujących w mediach stylebooków trafiły zalecenia, by nie stosować tego terminu, który może być niewłaściwie odczytany. Warto też dodać, że kanadyjskie media interesowały się planowanymi zmianami w ustawie o IPN jeszcze w 2016 roku, gdy ogłoszono inicjatywę ustawodawczą. Na łamach poczytnego magazynu „Maclean’s” prof. Jan Grabowski z Uniwersytetu w Ottawie krytykował odejście przez Polskę od ładu demokratycznego, w tym reformy PiS dotyczące sądownictwa i mediów. Przestrzegał też, że nowa władza chce na nowo pisać historię, i wskazywał zagrożenia, jakie niesie majstrowanie przy ustawie o IPN. „Na nieszczęście dla polskich władz – a na sczęście dla tych, którzy trudnią się badaniem przeszłości – historia Holocaustu, która jest stawką w tej grze, nie jest własnością polskiego rządu. Historia Zagłady europejskich Żydów jest w zasadzie jedyną światową cząstką historii narodowej Polski, która dociera do umysłów i serc ludzi na całym świecie. Każda próba uciszenia debaty i tłumienia badań akademickich nad różnymi aspektami histori Shoah może być, powinna być i – miejmy nadzieję – będzie widziana jako rodzaj przekłamań na temat Holocaustu albo zaprzeczenia Holocaustowi. A to coś, co spotka się z gorącym protestem międzynarodowej społeczności”. Dziś widzimy, że prof. Grabowski nie pomylił się, choć przeciwko jego słowom protestowała w 2016 roku ambasada RP w Ottawie, argumentując, że naukowiec wypacza proporcje udziału Polaków w zabijaniu Żydów (wedle Grabowskiego w czasie okupacji Polacy zabili ok. 200 tys. Żydów). Na chwilę sprawa ustawy o IPN przycichła, ale gdy tylko w styczniu ogłoszono planowane zmiany, pierwsza zabrała głos szefowa kanadyjskiej dyplomacji. Cynthia Freeland napisała na Twitterze, że Kanada jest zaniepokojona potencjalnym wpływem ustawy na wolnść słowa. „Wzywamy Polskę do poszanowania swobody intelektualnej i zapewnienia warunków swobodnej dyskusji oraz nauczania o potwornościach nazistowskich obozów śmierci”. Ambasador: W naszej społeczności i w naszych kościołach antysemityzmu nie ma Wkrótce, z końcem stycznia, publiczna stacja CBC opublikowała obszerną audycję poświęconą nowelizacji ustawy i nastrojom antysemickim w Polsce. W studiu radiowym abasador RP w Kanadzie Andrzej Kurnicki tłumaczył, że ustawa nie ma na celu pisania historii na nowo, ale zapewnienie, że będzie ona przedstawiana właściwie: „Chronimy wspólną pamięć obywateli polskich i obywateli żydowskich”. Przekonywał też słuchaczy, że nowe prawo jest odbiciem działających już przepisów o zakazie negowania Holocaustu, i uspokajał, że będzie przewidywało wyjątki dla badań naukowych i działalności artystycznej. Ambasador powiedział, że Polacy nie kolaborowali z nazistami przeciw Żydom i nie byli współwinni. „Były pojedyncze osoby, zgadzam się, które mogły nie zachowywać się tak, jak byśmy się tego spodziewali. Ale Polacy zapłacili cenę”. Dla zainteresowanych cały zapis rozmowy tutaj. Ambasador musiał zmierzyć się z zarzutem, że ustawa o IPN jest potrzebą na bieżące potrzeby polityczne. Na uwagę dziennikarki, że nowelizacja nie dotyczy przeszłości, ale „dzisiejszej polityki i dzisiejszego antysemityzmu”, ambasador odparł, że o tym nie może być mowy: „Nie ma antysemitzmu w polskim życiu, w naszej społeczności ani w naszych kościołach”. Na dowód tego ambasador stwierdził, że także do partii rządzącej należą Polacy o żydowskich korzeniach, a w Polsce „najwyżsi urzędnicy są w związku z żydowską rodziną”. Ale media nie wydają się przekonane. Głos zabrał Ed Sonshine, założyciej jednej z największych firm nieruchomościowych w Kanadzie, który wypowiedział się w obszernym materiale na temat kontrowersyjnej ustawy, jaki przygotowała agencja Bloomberg. Sonshine, którego żydowskie korzenie wywodzą się z Polski, opowiedział historię swojej rodziny. W 1945 roku jego wujowie wrócili do rodzinnej miejscowości na południu kraju sprawdzić, kto przeżył. Zatrzymali się na noc u polskiego gospodarza, który zgodził się przenocować ich w szopie. Ale wkrótce wrócił z ostrzeżeniem: w karczmie Polacy namiawiają się, by przyjść w nocy was zabić. Boją się, że wróciliście do swojego domu, po swoje mienie. Byliście i tacy, i tacy – zdaje się mówić Sonshine – jedni nas chronili, drudzy zabijali. O polskich okropnościach podczas wojny trzeba mówić tak samo jak o heroicznych czynach Polaków, tłumaczy. Sonshine, jako jednen z czołowych kanadyjskich biznesmenów, dodaje, że nowelizacja ustawy o IPN jest „niefortunna”. Konsul: Polska jest krajem demokratycznym Unii Europejskiej Poza tym, choć prasa w Kanadzie dawno odrobiła lekcje i – dzięki staraniom Polonii – nie używa się tu krzywdzących sformułowań „polskie obozy”, to dyskusja wokół IPN przeniosła się już na inny poziom. Media patrzą na kryzys co najmniej krytycznie, ale to tylko element szerszej układanki, dobrze widocznej z dystansu. Wyraźnie widzi się tu ciągłość przemian w Polsce po 2015 roku, ostry skręt w prawo i radykalne zerwanie z dotychczasowym demokratycznym porządkiem. Protesty wobec noweli są tylko kolejną odsłoną dyskusji o przemianach w Polsce, którymi Kanada jest zaniepokojona. Kilka dni temu dziennik „Toronto Star” opublikował bardzo obszerny tekst poświęcony polskim sprawom: „Polska musi stawiać czoła swej historii, a nie dławić dyskusję”. To przekrojowy materiał, mówiący czytelnikowi między innymi, że Polska była ofiarą hitlerowskiej napaści, i przypominający, że nasz rząd nie godził się na kolaborację. Opowiada też o naszej fundamentalnej roli w obaleniu komunizmu, ale też o dzisiejszym odchodzeniu od demokratycznych procedur i osuwaniu się w stronę autorytaryzmu. Z tekstu czytelnik dowie się, że jedni Polacy mają drzewka w Yad Vashem, lecz drudzy prześladowali, wydawali i zabijali Żydów w czasach drugiej wojny. Tekst pokazuje złożoność naszej historii, ale jest krytyczny wobec uciszania debaty w obszarach „szczególnie wrażliwych dla narodowców (także tych dominujących w obecnych rządzie w Warszawie), którzy obawiają się, że doniesienia o współpracy z nazistami będą paliwem dla, jak to nazywają, polityki wstydu, prowadzonej przez zagranicznych krytyków wobec Polski”. Swoją replikę do tekstu opublikował konsul generalny RP w Toronto. Krzysztof Grzelczyk wezwał „do opartego na równych zasadach i spokojnego dialogu, którego bez wątpienia potrzeba w tej sprawie”, i tłumaczył, że ustawa nie zagraża swobodnej debacie. „Polska jest wszakże należącym do Unii Europejskiej demokratycznym krajem, oferującym całkowite gwarancje sprawiedliwego traktowania każdemu, również prof. Janowi Grabowskiemu, którego hipoteza na temat wielkiej liczby Żydów, którzy zginęli rzekomo za sprawą działań Polaków, została zacytowana w artykule zaraz obok niewielkiej grupy 6706 polskich Sprawiedliwych”. Jakie zostały nam narzędzia? Nie trzeba przekonywać przekonanych, że obozy śmierci nie były polskie – to już tutaj wiadomo. Potrzeba nowej narracji, nowych wątków. W czasie gdy tutejsza prasa pisała o kontrowersjach wokół ustawy – i polskich trudnościach ze stawieniem czoła historii – konsul Krzysztof Grzelczyk urządził pokaz filmu o Irenie Sendlerowej i akcji ratowania żydowskich dzieci z getta. Na jego zaproszenie odpowiedzieli dyplomaci z Ukrainy i z Niemiec. To ważny gest naszych sąsiadów, że siadają z nami do stołu w dniach, kiedy coraz brutalniej dokonujemy samookaleczenia. Ale wielu więcej narzędzi nie ma. Projekcje filmu są ograniczone do wybranego grona zaproszonych gości. Za to nie ma ograniczeń w dostępie do materiałów takich jak niesławny film opublikowany przez organizację amerykańskich Żydów, którzy deklarują do kamery, że nie boją się mówić o „polskim Holocauście”. To takie filmy tu docierają, także do młodych odbiorców, którzy nie mają ugruntowanej wiedzy historycznej. Nie będą jednak szukać pomników, które pragną stawiać polskie władze. Na spotkaniu Polonii z przedstawicielami IPN były prawie same posiwiałe głowy. To dojmujący widok: brakuje Polaków i Kanadyjczyków polskiego pochodzenia, którzy byliby urodzeni później niż w stanie wojennym (czyli prawie 40 lat temu). To pokolenie urodziło się i mieszka w internecie, i to tam trzeba do niego mówić. Zabawa w wykorzystanie drzemiącego w Polsce antysemityzmu i próba zadekretowania prawdy na potrzeby bieżącej polityki krajowej wymknęły się władzy spod kontroli. Do tej pory działania polskich władz były co najmniej przeciwskuteczne. Pielgrzymowanie za ocean, by stawiać pomniki, polskiej racji stanu nie pomoże. Jeśli chcemy włączyć się w dyskusję o nas, jaką prowadzi się na świecie, musimy rozumieć kod, jakiego się w tej rozmowie używa. Póki co mówimy tylko sami do siebie. Mówimy o sobie tylko dobrze. A kto ma o nas inne zdanie, tego mowa jest antypolska.
Portal wPolityce.pl dotarł do korespondencji sądowej dotyczącej sprawy sędziego Konrada Wytrykowskiego. Pełnomocnik oczernionego w „aferze Małej Emi” sędziego, mec. Bartosz Lewandowski, wnioskował o wyłączenie sędzi, która ma orzekać w jego sprawie przeciwko „Agorze”. Wniosek upadł, ale warto spojrzeć w tej sytuacji na
Gazety donoszą o ,,ataku” scjentologów na Polskę. Atak polega na wysyłaniu książek scjentologicznych do bibliotek szkół i uczelni. Jak to w Polsce, dyrektorzy placówek recytują gazetom, że ich instytucje naturalnie wiedzą, jak podejrzani są scejntolodzy i odmawiają przyjęcia przesyłki lub jej nie katalogują, czyli nie wystawiają na półki dostępne dla wszystkich. Dobrze, że od razu nie wrzucają w ogień. Mam do scejntologii stosunek obojętny graniczący z niechętnym. Sekt nie lubię, ale konsekwetnie: nie lubię także sekty radiomaryjnej. Nie podoba mi się też dezawuowanie sekt hurtowe. Nie wszystkie są groźne i szkodliwe, część, nawet znaczna, to po prostu niezależne wspólnoty religijne, w których nic złego się nie dzieje. Nie lubię wrzucania sekt do jednego wora, zwłaszcza przez szukające sensacji media i przez duchownych. W końcu chrześcijaństwo u swych początków też było sektą, wydało z siebie wiele sekt na przestrzeni dziejów i do dziś zdradza w niektórych sprawach odruch sekciarski. Na przykład wtedy, gdy Kościół katolicki tylko siebie uważa za pełny i prawdziwy Kościół Chrystusowy. Sekty są nie tylko remedium na nudę sezonu ogórkowego. Można też wykorzystać je do moblizacji przeciwko konkurentom na rynku wiar i religii. Podsyca się więc nieufność, alarmuje o rzekomych i autentycznych nadużyciach. Naturalnie są też ludzie szczerze zatroskani o to, co się dzieje, z trafiającymi, zwłaszcza młodymi, do sekt. Starają się oni pomóc ofiarom przemocy psychicznej czy seksualnej w niektórych sektach i jest ta ich pomoc czymś bardzo chwalebnym. Demaskacja tego, co złe, jest więc pożądane, ale demonizowanie niezależnych grup religijnych – wprost przeciwnie, ponieważ sieje niepokój społeczny pozbawiony realnych podstaw. A na dodatek może pewną część ludzi zachęcić do szukania kontaktu właśnie z tymi sektami niebezpiecznymi.
Kościół Zielonoświątkowy w Swarzędzu ZBÓR "Jerusalem". Kościół Zielonoświątkowy w Swarzędzu ZBÓR "Jerusalem". 438 likes · 6 talking about this · 3 were here. Zapraszamy Was na nasze Nabożeństwa: NIEDZIELA -
Powrót | Dokumenty | Pierwszy stopień do... | Świadectwa | Szukaj pomocy | Uwaga ! Sekta | Joanna Jarzębińska, Marek Szczebiot SEKTY, KULTY CZY NOWE RUCHY RELIGIJNE Kłopoty z definicją Wszyscy zajmujący się zjawiskiem sekt są zgodni co do tego, że stało się ono problemem ogólnoświatowym. O sektach dyskutuje się nie tylko w gronie psychologów czy socjologów, ale również wśród polityków i parlamentarzystów. Jednocześnie samo pojęcie „sekta" wywołuje wielkie emocje. Za użycie tej nazwy w stosunku do jakiejś grupy można zostać pozwanym do sądu i oskarżonym o zniesławienie. Czym więc jest sekta i kiedy użycie tego słowa jest zasadne? Samo pojęcie „sekta" wywodzi się z języka łacińskiego. Znawcy przedmiotu nie są jednak zgodni co do etymologii słowa. Jedni wywodzą rozpatrywane pojęcie od słowa „secare" - odcinać, oddzielać, inni od czasownika „sequor" tj. iść, podążać za kimś. Ojciec Aleksander Posacki nie widzi jednak sprzeczności między tymi dwoma znaczeniami, wyjaśniając, iż „np. jest jakaś grupa i jakaś mniejsza grupa oddziela się (secare), by podążać (sequor) za jakimś mistrzem, guru, przewodnikiem charyzmatycznym, wizjonerem, teologiem, itd." Przez wiele wieków „sekta" była pojęciem neutralnym. Z czasem jednak okazało się, że pewne grupy wykazują skrajne poglądy doktrynalne lub dotyczące kultu. Wówczas zaczął narastać konflikt z Kościołami, systemami państwowymi czy nawet ze społeczeństwem. Spowodowało to, iż sekty zaczęto traktować jako zjawisko negatywne i niepożądane. W związku z tym jeszcze do niedawna katolicy używali słowa sekta również wobec wyznań chrześcijańskich wywodzących się z protestantyzmu. Jednakże już Sobór Watykański II nie użył tego określenia ani razu, wprowadzając termin bracia odłączeni. Terminu sekta nie stosuje się dziś do Kościołów czy wspólnot chrześcijańskich, ani też do wielkich religii niechrześcijańskich. Czym więc są sekty w dzisiejszym rozumieniu? W 1986 r. powstał , opracowany w Watykanie, dokument, który zatytułowano: Sekty albo nowe ruchy religijne. Wyzwanie duszpasterskie. W dokumencie tym, określonym jako raport, stwierdza się, że istnieją trudności w zdefiniowaniu pojęcia „sekta", tym bardziej, że słowa „sekta" czy „kult" mają zabarwienie negatywne. Dlatego w wielu przypadkach autorzy raportu sugerują posługiwać się bardziej neutralnymi pojęciami: „nowy ruch religijny" lub „nowe grupy religijne". Oczywiście nie wyklucza to użycia w uzasadnionych wypadkach również terminu „sekta". Kościół, wspólnota kościelna, a może sekta Jak stwierdza wspomniany wyżej dokument watykański, podstawą do rozróżnienia między sektą pochodzenia chrześcijańskiego a Kościołem, czy wspólnotą kościelną są źródła nauczania. Jeśli więc jakaś grupa: posiada poza Biblią również inne księgi „objawione" lub „przesłania prorocze" wyłącza z Biblii pewne księgi protokanoniczne radykalnie zmienia treść Biblii wówczas staje się sektą w stosunku do jednego z Kościołów chrześcijańskich. Listę tę poszerza w swojej publikacji ks. Bogdan Ferdek, który zwraca uwagę na pięć elementów pozwalających wyróżnić sekty powstałe na bazie chrześcijaństwa. Tymi elementami są: odrzucenie ekumenicznego dialogu uzupełnianie Biblii o różne dodatkowe objawienia lub też interpretacja całości Biblii na podstawie jakiejś jej części redukowanie możliwości zbawiania wyłącznie do członków danej sekty brak ciągłości w historii chrześcijaństwa odrzucanie wiary w Trójcę Świętą i Jezusa Chrystusa jako Zbawiciela. Przedstawmy to na przykładzie. Kościoły chrześcijańskie wierzą, że Bóg jest jeden, ale w trzech Osobach, a także, że Jezus Chrystus, Bóg-Człowiek, umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Jeżeli np. Świadkowie Jehowy zaprzeczają, a nawet ośmieszają naukę głoszącą, że Jezus Chrystus jest Bogiem Wszechmogącym, współistotnym Ojcu, to wówczas mamy prawo zweryfikować ich poglądy oraz ocenić je, aby bronić swojej tożsamości jako Kościoła. W takiej sytuacji Świadkowie Jehowy, jak pisze o. Aleksander Posacki, będą dla nas nie-Kościołem czyli sektą. Podobnie rzecz się ma z tzw. Kościołem Zjednoczenia, którego założyciel, Sun Myung Moon, ogłosił się mesjaszem. Zasadnicze kryterium Innym niezwykle ważnym kryterium, pozwalającym stwierdzić czy dana grupa to sekta, jest jej destrukcyjny wpływ na jednostkę. Destrukcja czyli rozkład, całkowite zniszczenie, dotyczyć może osobowości, rodziny i społeczeństwa. Właśnie problem destrukcyjności sekt jest tym wspólnym elementem, który łączy działania wierzących i niewierzących, polityków, duchownych, policjantów, parlamentarzystów. O. Posacki wyróżnia trzy poziomy destrukcji. Pierwszy dotyczy jednostki, rodziny, społeczeństwa, drugi - destrukcji kulturowej, trzeci zaś destrukcji religijno-duchowej. Z pierwszym poziomem destrukcji mamy do czynienia wówczas, gdy pod wpływem grupy zostaje zniszczone zdrowie fizyczne lub psychiczne danej osoby. W podobny sposób niektóre grupy mogą niszczyć społeczeństwo przez np. handel bronią czy narkotykami. Dużo głębsza jest destrukcja kulturowa. Chodzi tu o łączenie naszej zachodniej mentalności z różnymi światopoglądami, zwłaszcza wschodnimi. Już Jung wykazywał , że łączenie poglądów filozofii Wschodu ze sposobem myślenia człowieka Zachodu może skończyć się ruiną psychiczną. Ponadto z pojęciem kultury wiąże się ściśle pojęcie narodu. Sekty, proponując często poglądy pozostające w sprzeczności z naszą kulturą, mogą prowadzić do wynarodowienia. Przykładem może być ogromne zainteresowanie jakim współcześnie cieszą się pewne zasady hinduizmu. Wiadomo, że fundamentem życia społecznego w Indiach jest podział na kasty, a co za tym idzie wiara w reinkarnację. Ma to szczególny związek ze stosunkiem do drugiego człowieka. I tak np. hindus nie pomoże cierpiącemu bliźniemu, tłumacząc cierpienie karą za grzechy popełnione w poprzednim wcieleniu. Jeśli więc pozwolilibyśmy, aby kultura Indii z jej filozofią zdominowała naszą kulturę europejską, wówczas zaprzepaścilibyśmy budowaną przez 2000 lat tradycję chrześcijańską. Z tego jasno wynika, że obrona przed sektami jest również obroną własnej tożsamości narodowej. Trzecim poziomem destrukcji jest poziom religijno-duchowy. Jeśli chrześcijanin przyjmuje program religijny sekty wówczas niszczy w sobie to wspaniałe dziedzictwo, które zostało zapoczątkowane chrztem świętym. Wróćmy do przykładu filozofii hinduizmu. Kiedy więc katolik wchodzi do jednej z sekt hinduistycznych, wówczas zamienia wiarę w Jezusa Chrystusa, który oddał Siebie dla naszego zbawienia na wiarę w Krysznę, mitologicznego boga pasterzy. Zamienia również wiarę w życie wieczne z Bogiem po śmierci na wiarę w reinkarnację. Nic więc dziwnego, że wcześniej czy później taka osoba będzie miała problemy psycho-duchowe, związane z odejściem od własnej wiary. Podsumowując należy podkreślić, iż problem sekt nie jest tylko i wyłącznie problemem pojedynczych osób, ale dotyczy całego społeczeństwa. Broniąc się bowiem przed inwazją sekt, bronimy jednocześnie naszej wiary oraz tożsamości narodowej. opr. mg/mg
Nie wiedział. Obecny metropolita warszawski, arcybiskup Kazimierz Nycz też by się prędko nie dowiedział, gdyby nie trwająca od czterech lat walka w organizacji, rozpoczęta przez duchownych, którzy zaczęli powątpiewać w charyzmaty pana Sławka. W efekcie arcybiskup Nycz powołał komisję do rozeznania sprawy całego Ruchu Rodzin
Prawosławne chrześcijaństwo jest wiodącym religia w krajach byłego związku radzieckiego. W ostatnich latach zaczęto otwarcie mówić o sobie różne sekty i związki wyznaniowe. Jedno z takich miejsc - zielonoświątkowcy. Kim są i jaką religię głoszą?Kościół zielonoświątkowy - to organizacja religijna chrześcijan wiary ewangelicznej. W podstawie leży nauki, wyrażona w książce Dzieje świętych Apostołów. Po zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, na pięćdziesiąty dzień, na dwunastu apostołów zstąpił Duch Święty w postaci języków ognia, i unieśli Ducha Świętego, i po raz pierwszy zaczęli mówić innymi językami, otrzymawszy dar proroctwa, głosili Dobrą Nowinę wszystkim chrześcijanie-zielonoświątkowcy liczą od 450 do 600 mln zł To największa protestancki konfesja, która zajmuje drugie miejsce pod względem liczebności wśród wszystkich chrześcijan. Nie ma jednolitego Zielonoświątkowego конгрегаци, istnieje wiele kościołów i - kim oni są, i kiedy zaczął się ten ruch? W 1901 roku w USA bierze początek «Ruch świętości». Grupa studentów, badając przyczyny upadku wiary wśród protestantów, doszła do wniosku, że to jest konsekwencją braku wśród chrześcijan dotacja «mówienia językami». Do otrzymania tego daru oni dopuścili się gorliwej modlitwie, którą opowiedzieli przez nałożenie rąk, po czym jeden z obecnych dziewczyn zaczęła mówić w obcym języku. Łatwość uzyskania daru i niezwykłe przeżycia podczas mówienia językami stały się przyczyną szybkiego rozprzestrzeniania się i szerokiej popularności powstałego prawidłowo postu: podstawowe zasady Wielkiego PostuWielki post, jeden z dłuższych postów kościoła prawosławnego, przychodzi raz w ślad za Масленицей i trwa siedem tygodni, w ciągu których wierni odmówią od każdego zwierzęcej i żywności. Tak długo powstrzymywać się od скоромных potraw jest bardzo trud...Do czego się śni, była dziewczyna?Nie jest tajemnicą, że sny wysyła nam nasza własna podświadomość. W nich możemy na nowo przeżywamy ostatnie wydarzenia, dostać się do nieprzewidzianych sytuacji, a nawet możemy być w przyszłości. Wiele marzeń można łatwo rozszyfrować – wystarcz...Ikona Matki Bożej Муромская, Kazan, Vladimir: opis, zdjęciaO co się modlić ikon? Każdy człowiek znajdzie ukojenie w swoim. Ktoś prosi o spokojnej i bezproblemowej drodze, ktoś modli się o zdrowie i dobre samopoczucie, a niektórzy zwracają się do Boga o pomoc w biznesie, nauce i pracy. Przeznaczenie prawosław...Tak pojawiły się chrześcijanie-zielonoświątkowcy. Kim oni są, dowiedzieli się najpierw w Finlandii, która w tym czasie (w 1907 roku) została w składzie imperium Rosyjskiego. Kościół zielonoświątkowy w Rosji po raz pierwszy została założona w 1913 roku w Petersburgu, gdy niektóre grupy wiernych stały się martwić chrzest w Duchu Świętym i otrzymali dar mówienia językami. W czasach stalinowskich prześladowań ruch zielonoświątkowy zeszło do podziemia. Ale ani działania władz w zakresie likwidacji zielonoświątkowy, ani próby rozpuścić je w innych społecznościach nie doprowadziły ludzi do rezygnacji z chrześcijanie-zielonoświątkowcy - kim są, jakie są ich teologiczne cechy? Oni uważają, że chrzest apostołów Duchem Świętym na pięćdziesiąty dzień po zmartwychwstaniu Chrystusa - to nie tylko fakt historyczny, ale i zjawisko, które musi martwić się każdy wierzący. W naszym kraju i w niektórych innych krajach Zielonoświątkowcy nazywają się Kościołem chrześcijan wiary ewangelicznej. Uważają, że jedynym, najbardziej niezawodny nieomylny przewodnik dla życia chrześcijan może być tylko Biblia, twierdząc, że jest ona dostępna dla nauki czytania i każdemu człowiekowi. Kaznodziejów i pastorów wzywają wierzyć Pisma Świętego, czytać i samodzielnie go odkrywać i budować swoje życie dla niego. Zielonoświątkowcy organizują spotkania modlitewne, chrztu, organizują szkoły niedzielne dla dzieci, zajmują charytatywnej i misyjnej działalności. Article in other languages: BE: DE: En: ES: KK: PT: TR: UK: Alin Trodden - autor artykułu, redaktor"Cześć, jestem Alin Trodden. Piszę teksty, czytam książki, Szukam wrażeń. I nie jestem zły w opowiadaniu ci o tym. Zawsze chętnie biorę udział w ciekawych projektach." Nowości Ludowe wróżby, aby водились pieniądze Nasi przodkowie wiedzieli różnego rodzaju sztuczki, aby водились pieniądze i archiwizowania dobra. Istnieje wiele różnych przyjmie, które pomagają osiągnąć finansową pomyślność i bogactwo. Wszystkie te metody działają i w naszych ... Co to jest Chińska Księga Przemian? Chińska Księga Przemian - jeden z najstarszych tekstów. To nie tylko traktat do wróżenia. W niej zawarta jest głęboka mądrość, filozofia życia i kultura duchowa narodu. Na przestrzeni wielowiekowej historii Chin ta książka wywiera... Interpretacja i znaczenie Tarota: "Siódemka Pentacles" Tarot - najstarsza system znaków, który pomaga obudzić intuicyjne zdolności i zajrzeć za zasłonę świata wewnętrznego. Na przestrzeni wieków тарологи zbadać ludzką istotę, wykorzystując obrazy utrwalone na kartach. Jest to alternat... Do czego śni ulubiony facet? Rozbieramy sny Sen – to samo w sobie jest bardzo przyjemne i pożyteczne zajęcie, jeśli można tak powiedzieć. A jeśli nie ty tylko śpisz, ale i widzisz piękne sny – to jest podwójna. I całkiem pozornie świetnie, jeśli miał ukochany. A...
O jedności w praktyce. Katolicy z wzajemnością zakochani w protestantach. O jedności w praktyce. - Bóg dokonał w sercach członków wspólnoty Alleluia oczyszczenia, w miarę, jak pokutowaliśmy z grzechów takich, jak triumfalizm, pycha i samowystarczalność. Takie grzeszne postawy stoją - może nawet bardziej niż różnice
"Jeśli w wyraźny sposób opowie się za jedną duchowością przeciwko drugiej, za jednym, konkretnym stylem przeżywania chrześcijaństwa, to przestanie być Kościołem powszechnym, a stanie się sektą"- powiedział Jacek Prusak SJ w wywiadzie dla "Rzeczpospolitej". Duchowny odpowiadał na pytania dotyczące duchowości chrześcijańskiej i sposobu jej przeżywania. Jego zdaniem dominującą tendencją w Kościele zawsze była różnorodność duchowości i wrażliwości: "do każdego Bóg przemawia w indywidualny sposób, ale ponieważ wyznajemy wiarę we wspólnocie, ludzie podobnie przeżywający wiarę chcą się nawzajem odnajdywać i razem kroczyć drogą odpowiedniej dla siebie duchowości. W Kościele nigdy nie było jednej, obligatoryjnej duchowości. Wszyscy mieli te same sakramenty, ale modlili się różnie". Zdaniem Jezuity, od samego początku chrześcijaństwa w Kościele było miejsce dla różnych duchowości i charyzmatów. Nie tylko wypracowanych przez wewnątrz, ale również przychodzących od innych: "od początku chrześcijaństwa w Kościele były różne charyzmaty i rozmaite ścieżki duchowości. Patrzmy na nie jako na mosty łączące człowieka z Bogiem. Odnowa Charyzmatyczna jako ruch wewnątrzreligijny nie jest katolickim wynalazkiem, zaczerpnęliśmy to z protestantyzmu. Niewątpliwie jest ona odpowiedzią na pewien typ wrażliwości i pobożności". "Będziemy teraz mówić językami, prorokować i uzdrawiać chorych, a później głośno śpiewać i spontanicznie tańczyć, jak zielonoświątkowcy?" - zapytał dziennikarz. "Na to też jest miejsce w Kościele. Niektórzy wierni najlepiej odnajdują się właśnie w ruchach charyzmatycznych, bo ich wrażliwość religijna opiera się przede wszystkich na bezpośrednim i emocjonalnym doświadczaniu Boga. Jednocześnie w Kościele rozwijają się też wspólnoty bardziej tradycjonalistyczne, kładące akcent na pogłębiony intelektualnie, ascetyczny wymiar przeżywania wiary"- powiedział duchowny. Dodał, że przykładem może być tutaj Jezus, który na swoich uczniów wybrał ludzi o różnych światopoglądach, koncepcjach Mesjasza, niejednoznacznie myślących o przyszłości Izraela czy działalności Kościoła. Zwrócił także uwagę na problem zainteresowania religiami wschodu. Według duchownego jest to efekt niedostatecznej uwagi, jaką Kościół poświęcił na polu nauki modlitwy: "bo w Kościele nikt nie nauczył ich pogłębionej modlitwy, kiedy jej szukali. Znam wiele osób, które próbują zaspokajać potrzeby tej modlitwy właśnie w duchowości Wschodu. One postrzegają Kościół jako instytucję, która głównie naucza, jak należy żyć: co wolno a czego nie wolno; która odwołuje się do chwalebnej przeszłości". Z drugiej strony zauważa, że takie "odejście" w kierunku wschodnich duchowości może być szansą na pogłębienie własnej wiary: "ciekawe, że wielu katolików, którzy zaangażowali się w różne formy wschodniej duchowości, wcale nie odeszło z Kościoła. I oni często twierdzą, że dzięki kontaktowi ze Wschodem odkryli także mistyczny wymiar chrześcijaństwa". Zdaniem o. Prusaka istotnym problemem jest również odejście od chrześcijańskiej duchowości na rzecz wiary w zabobony, horoskopy i wróżbiarstwo. "Horoskopy żerują na ludzkiej naiwności, zatem szkoda marnować na nie czas. Natomiast nie są one jakimś wielkim zagrożeniem duchowym, co nie znaczy, że pokładanie w nich wiary nie sygnalizuje czegoś niepokojącego" - powiedział zakonnik. Zauważył jednocześnie, że Polska nie jest jedynym krajem, gdzie takie tendencje dochodzą do głosu: "proszę zobaczyć, że we Włoszech, również katolickim kraju, wróżki są prawie tak samo cenione jak duchowni. Jeśli wśród katolików rośnie moda na wróżbitów, to niewątpliwie jest to sygnał do alarmu. Warto postawić pytanie o kondycję naszej wiary". Zapytany o źródła problemu odpowiedział, że jest ono związane z coraz szybszym i płynnie zmieniającym się światem, w którym wszyscy poszukujemy jakichś punktów odniesienia. Przy czym łatwiejsze jest pójście do wróżki niż wiara w Bożą opatrzność. "Opatrzność nie daje nam takiej pewności, jakiej ludzie szukają u wróżek. Pewność wiary wynika raczej z nadziei, a nie z tego, że znamy własny los i jesteśmy wobec niego jak marionetki z rolą do odegrania. Pytanie, na ile potrafimy słuchać Boga i być cierpliwi wobec Jego planów, odnajdując szyfry Jego obecności w naszym życiu, a na ile szukamy prostych odpowiedzi" - skomentował duchowny. Jacek Prusak SJ jest psychologiem i teologiem, adiunktem w Katedrze Psychopatologii i Psychoprofilaktyki Instytutu Psychologii Akademii Ignatianum w Krakowie.
Włoski ksiądz egzorcysta Gabriele Amorth twierdzi, że w Watykanie działa sekta satanistów. Jej członkami mają być księża, prałaci, a nawet kardynałowie. Ks. Amorth twierdzi, że
Tajemnicza organizacja działa w jednym z podkarpackich miast. Sekta czy grupa psychomanipulacyjna, której celem jest przejmowanie majątków?Boi się o swoje życie i zdrowie. Boi się, że mąż w końcu ulegnie "aniołkom" i "szatani ją wreszcie wykończą" pewnej nocy i to jego rękami. Lata całe był dobrym mężem i ojcem, jesienią ubiegłego roku coś mu się poprzestawiało w głowie, znikał z domu bez słowa, wracał bez słowa, aż zaczęła podejrzewać, że zdecydował się zamienić ją na nowszy model. Ona specjalistą jest od podejrzewania, bo od lat pracuje w organach ścigania w jednym z miast naszego województwa. Schematycznie wtedy myślała: on odsuwa się od niej, przestaje się angażować w dom, jego pieniądze znikają z konta nie wiadomo na co i to wkrótce po wypłacie. Od miesięcy nie łożył na wspólny dom i wspólne dziecko. Raz w jego wozie znalazła prezerwatywę, więc wszystko stało się jasne: pewnie ma jakąś kosztowną w utrzymaniu okazała się straszniejsza niż schemat. Pewnej nocy stanął nad jej łóżkiem cały w bieli i oznajmił: "mnie przyprowadziły aniołki, a do ciebie niebawem przyjdą szatani i skończą z tobą". To już nie banalna zdrada małżeńska, to obłęd, sekta, psychoza... Bez ratunkuPrzerażona poszła do przełożonych męża, w końcu on pracuje w wywiadzie skarbowym i to operacyjnie, więc w takiej służbie trzeba zachowywać zdrowe zmysły, a on je wyraźnie tracił. Szefowie męża powiedzieli, że nie widzą w zachowaniu podwładnego niczego podejrzanego, z obowiązków wywiązuje się bez zarzutu, toteż ma powodu do interwencji. A co on robi po pracy - to ich nie interesuje. "A jeśli pani ma jakieś podejrzenia wobec męża, to proszę posłać go do psychiatry".Przytomny w pracy, obłąkany po pracy, może to jednak nie aberracja psychiatryczna, może wsiąkł w jakąś sektę, która wyprała mu umysł? Zaczęła odwiedzać księży, szukać egzorcystów, wciąż nie do końca pewna, czy to szatan czy hochsztaplerzy zawładnęli jej mężem. Nie chciał z nią na ten temat rozmawiać, raz powiedział tylko, że spotyka się z ludźmi wpływowymi, majętnymi, mądrymi, że ma ważną pozycję w tej grupie, a ich wspólne życie nie ma już sensu, muszą się rozstać. A w ogóle to on przez aniołki jest prowadzony, a ją wykończą "jego ludzie", albo przyjdą po nią szatani. I to wkrótce przyjdą, czym doprowadzał ją do skrajnego przerażenia. Bała się nocą oka zmrużyć, bo nuż tym razem stanie nad nią z siekierą, a w sąsiednim pokoju śpi ich kilkuletnie dziecko. Wystraszyła się, że on swoje pół ich wspólnego domu mógłby przepisać notarialnie na tę ich grupę "mądrych i wpływowych". Przytaknęła dla bezpieczeństwa na jego pomysł o rozstaniu, on przytaknął, kiedy mu zaproponowała, że niechby jego połowę domu już teraz zapisał ich nieletniemu synkowi. Najpierw się zgodził, potem zgodę odwołał, "bo mu anioły zakazały". A ją przerażenie ogarniało, że przekaże swoją część domu tej "grupie", a potem ona za ścianą będzie miał jakieś czarne szefów męża żadnej pomocy, księża bezsilni, zaufanego egzorcysty, który byłby jej w stanie pomóc - nie znalazła, a wciąż nie wiedziała, z jakim złem ma do czynienia. Wybrała się do dominikańskiego ośrodka informacji o sektach do Wrocławia, ale miała za mało danych, o jaką sektę może chodzić, czego oni chcą, na ile są niebezpieczni. Nie była w stanie wyśledzić, co mąż robi, kiedy znika z domu. On przez naście lat służby operacyjnej zęby zjadł na tej robocie, szybko zorientowałby się, że jest spotkania- I mnie też uprzedziła, że nie będzie to łatwe, właśnie ze względu na zawodowe doświadczenia męża - zaznacza rzeszowski detektyw Józef Przyboś, do którego zdesperowana kobieta uderzyła po pomoc. Zastanawiał się, czy jeździć za człowiekiem motocyklem, czy zaangażować swoich pracowników, by tropić na trzy - cztery samochody tak, by tamten nie połapał się, że jest śledzony. W niewielkim mieście każdy każdego znał przynajmniej z widzenia, toteż pałętający się z tyłu nieustannie obcy z pewnością wzbudziłby podejrzenia. Szczególnie w człowieku, który na co dzień zajmował się tropieniem i znał tajemnice tej roboty. A zwłaszcza, kiedy taki człowiek utknął w obsesyjnie strzegącej konspiracji sekcie. Przyboś miał już z takimi do czynienia, kiedy z sekty na Wyspach Brytyjskich wykradał Polkę. - Stale była pod kontrola "braci" i "sióstr", ja także, choć podałem się za odwiedzającego ją członka rodziny - za tym człowiekiem po mieście, detektyw miał wrażenie, że tamten sprawdza, czy nie jest śledzony: skręcał w podrzędne uliczki, zatrzymywał się na poboczu, by po minucie ruszyć dalej, zawracał na drodze. Po zmroku zapędził się za nim na peryferie miasta, pod duży, przydrożny zajazd. Nie mógł się zatrzymać, bo zostałby zauważony, ale, przejeżdżając, sam coś zauważył. - Z drzwi na zapleczu zajazdu wyszła kobieta, na szyi miała łańcuch z krzyżem - opowiada Przyboś. - Mój "obiekt" wysiadł z samochodu i też założył na szyję łańcuch, po czym oboje weszli do zrobił rundkę po okolicy, zaparkował w pobliżu zajazdu i wszedł do środka. Sobota była, tłum ludzi, bo wesele. Pokręcił się po sali, zajrzał do kuchni, toalet, obejrzał szatnię, po kobiecie i obserwowanym mężczyźnie nie było śladu. Potem sprawdził kobietę: miała kilka sklepów w pobliskim mieście, które niegdyś było wojewódzkie. A i sam obserwowany podczas jednej kłótni z żoną przyznał, że właściciel zajazdu należy do ich grupy. I że w ogóle to elita Nigdy nie wypowiedział słowo "sekta" - przytacza Przyboś relacje klientki. - Zaproponowałem jej, by przerwać obserwacje, że to dla niej staje się zbyt niebezpieczne. I tak zdecydowana była rozstać się z mężem. Prosiłem tylko, by od czasu do czasu dyskretnie przeszukała jego samochód. I podczas jednego z takich przeszukań znalazła metalowy sygnet z wężem, oplatającym krzyż. Symbol bardzo przypominał ten, który zauważyłem na szyi u kobiety z zajazdu. Idzie raczej o kasęPsychoterapeuta Damian Pietrek, prowadzący od 20 lat Śląskie Centrum Informacji o Sektach, na podstawie jednego symbolu nie jest w stanie określić, jaki jest charakter "tajnej grupy". - Raczej nie chodzi o grupę satanistyczną, może raczej związaną z okultyzmem, ezoteryką - przypuszcza. - Byłbym ostrożny w określaniu ich sektą, może to "tylko" grupa psychomanipulacyjna, której celem jest przejmowanie majątków. Radzi, żeby zwracać uwagę na sposób mowy, charakterystyczne zwroty, nietypowe zachowania, czytaną literaturę. To mogą być przesłanki do określenia charakteru grupy. Podobne stanowisko zajmują konsultanci z Dominikańskiego Ośrodka Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach w Interwencję egzorcysty proszę tymczasem odłożyć, bo jeszcze nie wiemy, czy mamy do czynienia z tego rodzaju problemem - radzi konsultant. - Z objawów można wnioskować, że ten pan poddany jest manipulacji, zapewne ma przeświadczenie, że czyni dobro. Tego rodzaju grupy z zasady nie ujawniają swojego prawdziwego oblicza.***Kobieta zrezygnowała z ujawniania charakteru grupy. Detektyw zasugerował, żeby zaprzestała drążenia sprawy, bo sytuacja staje się dla niej zbyt niebezpieczna. Zdecydowała się złożyć w sądzie wniosek o rozwód. Ustalenia detektywa mają posłużyć jako dowody na rozpad Na prośbę bohaterów tekstu, ze względu na ich bezpieczeństwo, nie ujawniamy nazwy miejscowości.
jtGfT. 490 315 424 468 27 246 53 61 18
czy zielonoświątkowcy to sekta
